Vertaal/Translate/Select your language
Vinaora Visitors Counter
Waar blijft de tijd………aan het werk
Er is iets dat we gemeen hebben met onze naamgenoten die in vroeger tijden leefden, namelijk dat wij allen hebben moeten werken om in het levensonderhoud te kunnen voorzien. Dat de voorwaarden in de loop der eeuwen aanzienlijk zijn veranderd behoeft geen nader betoog. In een aantal artikelen op dit weblog kwam het dagelijkse werk al eens aan de orde, van varende naamgenoten die in de negentiende eeuw naar zee gingen, via een schoolmeester die meer dan vijftig jaar voor de klas stond tot een opsomming van (heel) verre neven en nichten die werkzaam waren in allerlei oude en deels verdwenen beroepen. Ook in mijn eerder artikel over vroegere vakanties kon men kennisnemen van de werkomstandigheden in een periode nog niet zo lang geleden. Werkweken van zestig uur die tot in de twintigste eeuw heel gewoon waren en waar werknemers een dag of zes vakantie per jaar hadden. Stap voor stap veranderde de situatie, in de jaren vijftig van de vorige eeuw had men al twee weken vakantie per jaar en in 1960 kreeg men de vrije zaterdag, een vijfdaagse werkweek dus. Juist in die tijd begon mijn werkzame leven, een terugblik met wellicht ook voor sommige lezers herkenbare zaken.
Lampen – Heystek part 5
That Blêddie Spider
Nee kyk, Emmarenske Petronella Margaretha Heystek-du Plessis had NO time for the English. She was not alone in her disgust for one group of people… On the other side of town a certain Gert du Plessis’ daughter, Celestine, was as virulantly anti-Boer as Emmie was anti-Brit. (Were they the cousins of Emmie’s Du Plessis-husband?).
Bergeijk, een familiereis door het verleden, deel 2
Een ontdekkingstocht door de Kempen
Het tijdvak waarin onze vroege voorouders in de Kempen leefden gaat terug tot aan het begin van de 15e eeuw. Piet Heistek heeft hierover op deze familiewebsite gepubliceerd. Klik hier om dit artikel te lezen.
De Kempen was een omgeving waar (keuter)boeren en landarbeiders een schamel inkomen verdienden. Het vee werd geweid in de velden en in de lager gelegen beemden werd gehooid.
De uitgestrekte wilde gronden waren uitstekend geschikt voor het houden van schapen. Lakenproducenten in met name Oisterwijk, waren afnemers van de goede wol. Generaties Heijsteckx leefde daar tussen vennen, weilanden, bossen en de zandduinen. Of ook zij zich met schapenteelt bezighielden is niet achterhaald.
Bergeijk, een familiereis door het verleden, deel 1
Een ontdekkingstocht door de Kempen
Wat hebben Lodewijk Heijstek, Marie Heijstex, Huijbrecht Heijsteck, Maria Willem Heijsteckx, Maijken Hendrick Heistecx, Willem Heijstecks, Huijbrecht Willem Heijstecx, Leijsken Heijstecx, Pieter Dircx Heijstax, Laureys Aert Heysteck, Willem Henrik Heisteks
en Wilhelmus Dierk Heijsteckx met elkaar gemeen? Het zijn personen waarvan de namen voorkomen in eeuwenoude Bergeijkse Cijnsboeken en Schepenbankprotocollen die gelukkig voor het nageslacht bewaard zijn gebleven, respectievelijk voorkomen in andere documenten waaruit kan worden opgemaakt dat ook zij in de Kempen hebben gewoond. De Kempen was in die tijd een onderdeel van het toenmalige hertogdom Brabant en deels ook van het voormalige graafschap Loon (later het prinsbisdom Luik, nu provincie Belgisch Limburg).
Opmerkelijk zijn de verschillende spellingen van de Heijstek familienaam. Van de eerstgenoemde Lodewijk Heijstek weten we dat hij op enig moment vanuit Bergeijk naar Uitwijk is getrokken. Hij wordt vooralsnog beschouwd als de stamvader van de Heijstek familie.
Lampen – Heystek part 4
Rustenburg at war
When I started asking questions about our Ouma Lampen, I knew very little about her. Nobody could tell me her first name. Ouma was simply “Ouma”. Her name had slipped through that old Victorian Vacuum of adults who did not share anything with their children, and children living by the old code of “kinders moet gesien word en nie gehoor word nie”, or “kleine muisjes het grote ore”. (Oh, here and there a child may have stood behind a door when there was some whispering going on about a family scandal… I won’t reveal who!).
Marius Johan Heystek gebore
Vrydag 1 Maart 2019 is in Suid-Afrika gebore
Marius Johan Heystek
Seun van Antonie Marius Heystek en Elmarie Kruger.
Ons feliciteer die ouers en wens die kind 'n pragtige en gesonde lewe.
Heijstek dient Nationale Militie
Vóór de Franse overheersing van de Republiek der Verenigde Nederlanden diende er hier een beroepsleger dat bekend staat als het Staatse Leger.
Voor een niet onbelangrijk deel bestond het uit vreemdelingen, vaak waren het Duitsers, Zwitsers en Schotten. Maar ook landlopers en avonturiers namen dienst. Velen bleven na hun diensttijd in de Republiek, stichtten een gezin, en hebben nakomelingen tot in de huidige tijd.
Waar blijft de tijd …………. Vakanties van vroeger, deel 2
’n Rotterdamse Heistek-familie echt op vakantie
Voor het eerst een heuse vakantie
De eerste foto die enigszins doet denken aan een echte vakantie is van augustus 1946, twee jongens in het zand en vader in overhemd met stropdas speelt mee. Volgens bijschrijft Katwijk aan Zee, maar het was weer logeren in Wassenaar. Wat moet dit een enorm gevoel van vrijheid voor mijn ouders zijn geweest, immers de gehele kust was in de oorlog streng verboden gebied, daar was de Atlantik Wall gebouwd. Na vijf jaar kon men daar eindelijk weer op het strand komen. Waar we nu in de meeste plaatsen aan de kust boulevards met bebouwing kennen, was het toen een grote kale vlakte. Bij de bouw van die Atlantik Wall was alle bebouwing aan de kust door de Duitsers met de grond gelijk gemaakt.
Maarten op het strand met Piet (1942) en Wim (1938)
De pijpentocht van Rotterdam naar Gouda
Het is januari 2019, buiten vriest het een paar graden en er valt een beetje sneeuw. Een eerste winterse dag en het lijkt wel of heel Nederland in rep en roer is. De spoorwegen besluiten de helft van de treinen uit de dienstregeling te halen, op de luchthavens worden meerdere vluchten geannuleerd en op de wegen wordt een nationaal record “filerijden” gevestigd. Op zulke dagen gaan mijn gedachten steevast een paar decennia terug. Het sneeuwde toen toch ook en vaak veel harder, maar vielen toen ook al treinen uit? Ik meen van niet, ik zie die “hondenkop”, een bijnaam voor een treinstel uit de jaren zestig, rijden in weer en wind, dus ook in sneeuw en ijs. Akkoord, het schijnt dat momenteel veel wordt bediend met elektronica, waarvan men zegt dat dat meer storingsgevoelig is en vroeger werd er minder gevlogen en minder autogereden, dus minder vertragingen en minder files. Maar in mijn herinnering waren de winters vroeger echt koud, viel er meer sneeuw, vroor het weken achter elkaar en stonden we tot vervelens toe op het ijs.
Waar blijft de tijd …………. Vakanties van vroeger, deel 1
Uit het fotoalbum van een Rotterdamse Heistek-familie
Het fotoalbum van mijn ouders
’t Was eens in de vakantiedagen,
Weet je nog wel oudje?
Dat wij dat fotoalbum zagen,
Weet je nog wel oudje?
Wij kiekten al zijn leuke dingen,
Weet je nog wel oudje?
Dat boek zat vol herinneringen,
Weet je nog wel oudje?
Bovenstaande regels komen (weliswaar niet in deze volgorde) voor in een liedje van de vroeger bekende conferencier Louis Davids (1883-1939). Ik moest hieraan denken bij het doorbladeren van een aantal fotoalbums uit de nalatenschap van mijn ouders en schoonouders. In die albums uit hoofdzakelijk de jaren dertig, veertig en vijftig van de vorige eeuw zaten nog van die kleine zwart-wit fotootjes met gekartelde randen en ingeplakt met plakkers op elke hoek. Wat een werk! Veelal zullen de foto’s zijn gemaakt met zo’n ouderwetse boxcamera, waarin een rolletje ging van naar ik meen acht of misschien wel tien foto’s. Niet te veel fotograferen in het begin want voor je het wist was het rolletje vol. En ja hoor, aan het eind van de dag of van de vakantie bleek steeds weer dat je te zuinig was geweest en het rolletje toch niet vol was. Bij het doorbladeren van de albums kreeg ik een goed beeld over de vrijetijdsbesteding in de eerder genoemde decennia, in een tijd dat vakantiedagen amper bestonden. Ik heb een en ander aangevuld met mijn eigen herinneringen en veronderstel dat veel van onze lezers min of meer dezelfde herinneringen hebben.