Aan het Malawimeer liggen op een knappend houtvuurtje wat visjes. Daarnaast zit moeder met haar baby van een maand of vijf. Met verbazing kijk ik naar de appelgrote uitstulping op haar buik. Zeker weten dat het een knots van een navelbreuk is en raad moeder aan met het kindje naar een ziekenhuis te gaan. Moeder haalt de schouders op: “Als ze drinkt wordt het groter. Het is niets bijzonders.”. Het is duidelijk dat het maagje bij uitzetten naar buiten komt. Ik verbaas me over het gemak waar mee ze oordeelt. Mijn meer dan gewone belangstelling voor het kindje verleidt moeder te zeggen: “Je mag haar hebben.” Met een mengeling van  ongeloof  en interesse in de beleefwereld van de vrouw, ga ik op daar op in en speel het spel mee. Als het er op lijkt dat er zaken gedaan kunnen worden, wil ze toch eerst nog even met de vader overleggen. De volgende morgen blijkt vader, een onderwijzer, het afgewezen te hebben, maar als ik dan de waarde van 500 gulden biedt (te vergelijken met een jaarinkomen) stijgt er zoveel bloed naar haar hoofd dat ik het door haar pikzwarte huid heen zie. Ja dan kan het ineens wél en kan ik ook nog korting krijgen vanwege de navelbreuk.

Bij onderstaande foto: tegenliggers zorgen er voor dat er zoveel stof in m’n kleding komt dat een bedoeïen er jaloers op zou zijn. Op zulke momenten stop ik, omdat er geen meter zicht is, maar ook om te voorkomen dat het luchtfilter verstopt raakt.

Klik op de foto's voor een vergroting.

1998. Ik koester het plan om solo een motorreis te maken van Kaapstad naar Nederland. Het kaartje toont in blauw de gereden route. In juni is de motor afgeleverd in Rotterdam en in een krat per schip op transport gesteld. In augustus ben ik per vliegtuig gevolgd. Ruim 4 maanden heb ik er voor uitgetrokken.

Klik op de foto's voor een vergroting.