Vader Willem en dochter Susanna Heijstek

De winter van 1837-1838 was zeer streng. De koudste maand was januari. In de eerste week van het nieuwe jaar kwam de wind uit het noordoosten en werd nog koudere lucht aangevoerd. Een extreme koudegolf was begonnen en het begon te sneeuwen. Op de 19^e januari was ’s morgens om acht uur de temperatuur -17,9 graden Celsius. In de loop van de dag daalde die verder en rond het middaguur was de temperatuur gezakt tot -19,9. Elders in het land zal beslist een nog lagere temperatuur zijn vastgesteld. Vanaf 26 januari werd het minder koud.

De baby zal in de moederbuik niet bewust zijn geweest van de bittere koude. Hoe dan ook op de voorlaatste dag van januari werd in Zwijndrecht Susanna Heijstek geboren. Dochter van Willem en Catharina.

Was de stamvader van de Zuid-Afrikaanse familietak boos?

Wie kent hem niet? Jan Heijstek, geboren in Giessen op 7 januari 1816, die in mei 1862 met zijn vrouw Johanna Elizabeth Roza, vijf zonen en twee dochters per schip naar Zuid-Afrika vertrok. Niet alleen een boek, maar ook meerdere artikelen zijn in de loop der tijd aan hem en zijn gezin gewijd. Wij meenden veel, heel veel van Jan te weten, maar vonden een document waaruit naar voren kwam dat Jan zich in 1842 klaarblijkelijk heel boos had gemaakt met alle gevolgen van dien. Hij zou ene Antje Vink bij de keel gegrepen en genepen hebben, zou hetzelfde bij Nicolaas Klein gedaan hebben en moedwillig meerdere ruiten hebben ingeslagen van het huis van Johannes Havelaar in Woudrichem. Ook Jan moest ter rechtzitting verschijnen, bijgestaan door een advocaat. Vrijgesproken van een deel van de aanklacht, maar ook schuldig bevonden aan een ander deel. Resulterend in twee geldboetes van elk acht gulden en betaling van de kosten van het proces, in totaal 15 gulden en 50½ cent.

Aanvankelijk had ik dit artikel de titel gegeven: “Naamgenoten en criminaliteit”, maar bij nader inzien vond ik dat een te “zware” benaming. Bij criminaliteit denkt men aan en ik citeer het woordenboek: “alles wat door een wettelijke bepaling als misdrijf strafbaar is gesteld”. Helemaal duidelijk, aan wettelijke bepalingen moet eenieder zich houden, maar om alles een misdrijf te moeten noemen? Bij mijn onderzoek kwam ik zaken tegen van zo’n honderdvijftig jaar geleden, die nu op een totaal andere wijze zouden worden afgehandeld. In sommige van die gevallen zou zelfs de tegenwoordig veel toegepaste taakstraf nog een te zware straf zijn. We zouden veel van die toenmalige daders nu betitelen als boeven en boefjes, maar geen misdadigers noemen. Natuurlijk kwam ik ook naamgenoten tegen die wel degelijk misdadige streken uithaalden en daarvoor ook werden gestraft. Oordeelt U zelf aan de hand van een kleine bloemlezing die ik uit een paar archieven haalde.

Net soos elke ander het ook u herinneringe aan ouers en grootouers. Vir u is die persoonlike stories, maar sommige daarvan verdien hierdie te deel met 'n wyer publiek. Die webwerf van die Heijstekfamilie is daar die platform voor. In die afgelope jaar het ons baie gepubliseer oor wat hulle voorheen in die familie afgespeel het. Dat daar baie belangstelling vir is blyk uit reaksies die ons het ontvang. Ook 'n storie van u wil ons graag publiseer.

Besef: as ons die stories uit die verlede dele, deel ons in mekaar se Heystek-geskiedenis. Generasies voor ons het tog nie geleef nie om vergeet te word?

Wat weet jy nog te onthou oor jou Heystek-grootouers? Besit u foto's uit die verlede waar 'n storie by is om te skryf? Met baie genoeë maak ons ​​ruimte vry op die Heijstek-webtuiste.

'N kort storie of 'n lang storie? Dit maak ons ​​nie uit. Wel stel ons as voorwaarde dat in die artikel die verhouding tot die Heystek-familie moet bewys. Lees op hierdie blog nog eens die mooi publikasies van Marie Hatting en Alet Potgieter wat op ons webwerf geplaas. Dan het jy 'n idee waar ons aan dink.

Ons nooi u uit in die pen te klim en ons en die lesers van die weblog te verras. Ons ontvang graag reaksie op Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..

Net als ieder ander heeft ook u herinneringen aan ouders en grootouders. Voor u zijn het persoonlijke verhalen, maar sommige daarvan verdienen het om te delen met een breder publiek. Het weblog van de Heijstekfamilie is daar het platform voor.

In de voorbije jaren hebben wij veel gepubliceerd over wat zich voorheen in de familie heeft afgespeeld. Dat daar veel belangstelling voor is blijkt uit vele reacties daarop. Ook een verhaal van u willen wij graag publiceren.

Besef: als we de verhalen uit het verleden delen, delen we in elkaars Heijstek-geschiedenis. Generaties voor ons hebben toch niet geleefd om vergeten te worden?

Wat weet u zich nog te herinneren over uw Heijstek-grootouders? Bezit u foto’s uit het verleden waar een verhaal bij is te schrijven? Met veel genoegen maken wij ruimte vrij op het Heijstek-weblog.

Een kort verhaal of een lang verhaal? Het maakt ons niet uit. Wel verwachten dat in het artikel de relatie tot de Heijstek-familie moet blijken.

We nodigen u uit in de pen te klimmen en ons en de lezers van het weblog te verrassen. Bent u minder vaardig met het schrijven, we bieden u graag als ghostwriter een helpende hand. Uw reactie ontvangen we graag op Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..

Interview met Cees Heystek

Stamboomonderzoekers hebben in toenemende mate last van de AVG, de Algemene Verordening Gegevensbescherming. Cees Heystek, Voorzitter van de Heijstek Familiestichting en ook voorzitter HCC!genealogie van de HCC, de grootste computerclub van de Benelux, vindt de bescherming zelfs ‘doorgeschoten’ en trekt aan de bel.

Onze HEIJSTEK FAMILIESTICHTING werd in 2000 opgericht en sindsdien zijn er vele verhalen gepubliceerd, eerst in de papieren uitgave van ons familieblad BIJ UITSTEK, de laatste jaren via ons weblog. Bij het weer eens doorlezen van artikelen uit het verleden kom je soms publicaties tegen die het waard zijn nog eens onder de aandacht gebracht te worden. Zo stuitte ik bijvoorbeeld in het blad van april 2002 op een artikel van de hand van Jan Hijstek. Een bijzonder verhaal over zijn emigratie naar Australië, ook gezien tegen de achtergrond van de moeilijke jaren voor en na de tweede wereldoorlog.

Want stelt U zich eens voor, je bent geboren in 1929, het jaar dat de wereldwijde economische crisis begon en die zou voortduren tot het einde van de jaren dertig. Als je tien jaar bent breekt in mei 1940 de oorlog uit, die vijf jaar zou duren. Je bent dus haast zestien als het vrede wordt. In 1948 krijg ook jij de onvermijdelijke oproep voor de militaire dienstplicht en als je die ontvangt hou je er al rekening mee dat ook jij wel eens zou kunnen worden uitgezonden naar toenmalig Nederlands-Indië. Tussen 1945 en 1950 werden daar tenslotte een kleine 200.000 dienstplichtigen en oorlogsvrijwilligers ingezet. Een niet ongevaarlijk verblijf daar, zo’n 6000 Nederlandse militairen sneuvelden zo ver van huis. En inderdaad, in 1949 wordt ook jij uitgezonden en stapt aan boord van een schip voor een wekenlange zeereis. Normaliter moeten de militairen zo’n twee tot drie jaar in Indië blijven, echter in december 1949 vond de soevereiniteitsoverdracht aan Indonesië plaats en zou je verblijf in Indië tot ongeveer een jaar beperkt blijven.