Net als ieder ander heeft ook u herinneringen aan ouders en grootouders. Voor u zijn het persoonlijke verhalen, maar sommige daarvan verdienen het om te delen met een breder publiek. Het weblog van de Heijstekfamilie is daar het platform voor.

In de voorbije jaren hebben wij veel gepubliceerd over wat zich voorheen in de familie heeft afgespeeld. Dat daar veel belangstelling voor is blijkt uit vele reacties daarop. Ook een verhaal van u willen wij graag publiceren.

Besef: als we de verhalen uit het verleden delen, delen we in elkaars Heijstek-geschiedenis. Generaties voor ons hebben toch niet geleefd om vergeten te worden?

Wat weet u zich nog te herinneren over uw Heijstek-grootouders? Bezit u foto’s uit het verleden waar een verhaal bij is te schrijven? Met veel genoegen maken wij ruimte vrij op het Heijstek-weblog.

Een kort verhaal of een lang verhaal? Het maakt ons niet uit. Wel verwachten dat in het artikel de relatie tot de Heijstek-familie moet blijken.

We nodigen u uit in de pen te klimmen en ons en de lezers van het weblog te verrassen. Bent u minder vaardig met het schrijven, we bieden u graag als ghostwriter een helpende hand. Uw reactie ontvangen we graag op Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..

Interview met Cees Heystek

Stamboomonderzoekers hebben in toenemende mate last van de AVG, de Algemene Verordening Gegevensbescherming. Cees Heystek, Voorzitter van de Heijstek Familiestichting en ook voorzitter HCC!genealogie van de HCC, de grootste computerclub van de Benelux, vindt de bescherming zelfs ‘doorgeschoten’ en trekt aan de bel.

Onze HEIJSTEK FAMILIESTICHTING werd in 2000 opgericht en sindsdien zijn er vele verhalen gepubliceerd, eerst in de papieren uitgave van ons familieblad BIJ UITSTEK, de laatste jaren via ons weblog. Bij het weer eens doorlezen van artikelen uit het verleden kom je soms publicaties tegen die het waard zijn nog eens onder de aandacht gebracht te worden. Zo stuitte ik bijvoorbeeld in het blad van april 2002 op een artikel van de hand van Jan Hijstek. Een bijzonder verhaal over zijn emigratie naar Australië, ook gezien tegen de achtergrond van de moeilijke jaren voor en na de tweede wereldoorlog.

Want stelt U zich eens voor, je bent geboren in 1929, het jaar dat de wereldwijde economische crisis begon en die zou voortduren tot het einde van de jaren dertig. Als je tien jaar bent breekt in mei 1940 de oorlog uit, die vijf jaar zou duren. Je bent dus haast zestien als het vrede wordt. In 1948 krijg ook jij de onvermijdelijke oproep voor de militaire dienstplicht en als je die ontvangt hou je er al rekening mee dat ook jij wel eens zou kunnen worden uitgezonden naar toenmalig Nederlands-Indië. Tussen 1945 en 1950 werden daar tenslotte een kleine 200.000 dienstplichtigen en oorlogsvrijwilligers ingezet. Een niet ongevaarlijk verblijf daar, zo’n 6000 Nederlandse militairen sneuvelden zo ver van huis. En inderdaad, in 1949 wordt ook jij uitgezonden en stapt aan boord van een schip voor een wekenlange zeereis. Normaliter moeten de militairen zo’n twee tot drie jaar in Indië blijven, echter in december 1949 vond de soevereiniteitsoverdracht aan Indonesië plaats en zou je verblijf in Indië tot ongeveer een jaar beperkt blijven.

Herinneringen aan Kees Heystek

Antonie Cornelis “Kees” Heystek is een zoon van Antonie Cornelis Heystek en Hendrika Molegraaf, die op zaterdag 1 januari 1881werd geboren in de gemeente De Werken. Hij was expediteur van beroep en woonde aan de Kerkweg 32 in Nieuwendijk. Op dinsdag 6 juni 1967 is hij in Almkerk overleden. Vier dagen na zijn overlijden werd hij aan de Kille begraven.

Als professor Barabas echt had geleefd, hadden wij met zijn teletijdmachine een reis terug in de tijd kunnen maken. Helaas, het is een hersenspinsel van striptekenaar/schrijver Willy Vandersteen waar we het mee moeten doen. Hoewel? Maak je een foto, dan bevries je op het moment van afdrukken de tijd. Blader je door een fotoalbum dan ga je terug in de tijd. Dankzij de fotografie behouden we beelden van voorgaande jaren en kunnen we nu terug gaan tot het jaar 1826. Toen slaagde de Franse uitvinder Joseph Nicéphore Niépce er in een optische foto te maken van het uitzicht vanuit zijn kamerraam. Een historisch moment. Om een beeld te kunnen vormen hoe de wereld er voor die tijd heeft uitgezien, moet je nu musea bezoeken om daar schilderijen of prenten te bekijken.

Wie nu wenst te weten wie de eigen voorouders zijn of hoe die geleefd zouden kunnen hebben, die begeeft zich op het terrein van de genealogie. Dankzij het internet tegenwoordig een toegankelijke bezigheid waarbij het fysiek bezoek brengen aan een archief vrijwel niet meer nodig is.

Het was voorjaar 1918. De zon scheen volop en met 20 graden was de temperatuur boven normaal. Andries Heijstek, de achtjarige zoon van Aike Heijstek en Koosje Potters, ging met een vriendje buitenspelen. Ze woonden in Werkendam, dus de natuur was nabij. Die avond kwam hij thuis maar voelde zich niet lekker, net als zijn vriendje. Andries bekende dat hij van bessen had gesnoept. Dat werd hem noodlottig. De bessen waren giftig. Op 20 mei overleed hij daaraan. Het vriendje herstelde wel.

Concentrated Death and Destruction II

New stories about Ouma Lampen surfaced during some fascinating phone conversations I had with family. At one stage I thought, jislaaik, these stories could come straight from a book, “Murder by Beskuit”! Boer women took their beskuit (rusks, biscotti) very seriously! You risked your life if you messed with their raw dough still in the ovens. Remember Emmie’s story of the dough fight that I wrote about last time? Ouma Hannie apparently also tackled a man with a pan of raw beskuit, and she did so violently enough to stuff a good helping of the hot dough down his shirt/pants. He must have tried to mess with her in a bad way!

Concentrated Death and Destruction I

This story was somewhat tough to write, both because of the horrible details emerging in everything I read, and because in digging through this history, our family was resurrected in such a way that I could not help reliving their war-torn lives in my heart. The burning of homes, looting and destruction, humiliation, starvation and common wartime-brutalities that appear in all wars, were common themes in the Second Anglo Boer War too. So many letters from concentration camp survivors tell similar stories of suffering and sorrow, outrage, bitterness and unforgiveness. Many cannot tell the story beyond a certain point of trauma, and this was the case with our Aunt Emmie too. How did these events influence how we were brought up; how did surviving the concentration camps affect the children?

Er is iets dat we gemeen hebben met onze naamgenoten die in vroeger tijden leefden, namelijk dat wij allen hebben moeten werken om in het levensonderhoud te kunnen voorzien. Dat de voorwaarden in de loop der eeuwen aanzienlijk zijn veranderd behoeft geen nader betoog. In een aantal artikelen op dit weblog kwam het dagelijkse werk al eens aan de orde, van varende naamgenoten die in de negentiende eeuw naar zee gingen, via een schoolmeester die meer dan vijftig jaar voor de klas stond tot een opsomming van (heel) verre neven en nichten die werkzaam waren in allerlei oude en deels verdwenen beroepen. Ook in mijn eerder artikel over vroegere vakanties kon men kennisnemen van de werkomstandigheden in een periode nog niet zo lang geleden. Werkweken van zestig uur die tot in de twintigste eeuw heel gewoon waren en waar werknemers een dag of zes vakantie per jaar hadden. Stap voor stap veranderde de situatie, in de jaren vijftig van de vorige eeuw had men al twee weken vakantie per jaar en in 1960 kreeg men de vrije zaterdag, een vijfdaagse werkweek dus. Juist in die tijd begon mijn werkzame leven, een terugblik met wellicht ook voor sommige lezers herkenbare zaken.